Verslagen en vrij proza

Mensen.

De kranten stonden er vol van: het OGK bestaat 70 jaar en dat zou gevierd worden. We zouden een groot concert geven van populaire stukken uit dat lange verleden.

Alle noten hebben we in het afgelopen jaar een keer of dertig gezongen en we konden ze dromen. De moeilijke passages, de tempi, de accenten en pauzes en 'Kijken, kijken, kijk naar mijn slag!' Ook onze populaire fouten stonden in ons collectieve geheugen gegrift en door de kenners onder de luisteraars werden ze tijdens het concert waarschijnlijk één voor één geïdentificeerd. We bidden tot de Heilige Cecilia dat ze die herinneringen laat verdrinken in een zee van mooie passages. Die waren er ook, en veel meer. Een makkie dus, voor Ceciel.

De publiciteit had haar werk goed gedaan. Meer dan 200 mensen kwamen op deze mooie herfstdag naar ons lange - iets te lange – programma luisteren. De meesten kwamen voor de muziek, anderen om iemand van ons een plezier te doen. Dat sommigen in de pauze het aangename novemberzonnetje verkozen boven de rillerige kou in de kerk, zullen we ze niet kwalijk nemen.

De blijvers zijn we dankbaar.
Over de blijvers wil ik het hebben.

Over Martie Schoenmakers, ver over de negentig jaar en de laatste der stichtende mohikanen, die, hoewel hij nauwelijks een noot van de muziek heeft meegekregen, toch met een glimlach tot het einde bleef.
Over Anton, voormalig lid van het OGK, die in zijn rolstoel met plezier luisterde naar het programma dat hij deels wellicht nog kende.
Over Rien die geen enkele uitvoering overslaat en stiekem zijn Mattie meebrengt omdat ze al die jaren dat ze met ons meezong, zo graag naar de repetities en de uitvoeringen kwam.
Over de echtgenoten die vanmiddag liever naar PSV hadden gekeken maar toch bleven en achteraf zeiden dat we het heel goed gedaan hadden. En PSV trouwens ook.
Over al die vrienden en familieleden die na afloop handenwrijvend en rillend van de kou ons kwamen feliciteren met het succes.
Over die echte kenners, die wel degelijk gehoord hadden dat niet alles goed ging, maar daar geen woord aan vuil maakten omdat ze weten hoe moeilijk het is en dus met een veelbetekenend glimlachje zwegen.

Wat ik nog wilde zeggen: Die René, wat een fan-tas-tische trompettist is dat! Ik hoor nog de stilte die hij liet vallen om een prachtige lange toon te laten naklinken. Kippenvel, om maar eens een moderne uitdrukking te gebruiken.
Ook Ruud is een artiest. Zoals hij de grote kerk wist te vullen met een daverend Preludium van Bach, grote klasse. Ook zijn pianospel mag er wezen, al veranderde mijn bewondering voor zijn virtuositeit af en toe in verwondering over de onverwachte nootjes die me van mijn apropos brachten.

En dan onze eeuwig actieve duizendpoot, die tot in de laatste futiliteit zo’n concert voorbereidt, de aanwijzingen op tijd verstuurt, geduldig alle afspraken nog eens mailt, de pianostemmer ontvangt, de kaartjes levert, de banners ontwerpt, het restaurant boekt en toch nog tijd over heeft voor ieder een corsage te maken, want ‘dat hoort er toch bij, bij een feest?!' Celestine onstuitbaar, onbetaalbaar.

En laat ik Maarten niet vergeten. Na alle stress en inspanning van het leiden van een twee uur durend concert, heeft hij de tegenwoordigheid van geest om met zijn dankboeket de kerk in te lopen om het aan Lieke te overhandigen, die niet kon meezingen omdat haar stem nog even rust moet hebben. Wij vonden het een prachtig gebaar, helemaal in de sfeer van het OGK.

Och ja, Tiny ging weg. Hij had er zichtbaar moeite mee en dat snap ik. In de pauze van het concert zocht hij me op om mij zijn concertpak als erfenis aan te bieden. Ik had immers ongeveer zijn postuur. Niettemin heb ik erop gewezen dat mijn pak al ingenomen was door de Turkse naaister. Vanwege de zolder. Bovendien: twee van die costuums?

Ik vind het al moeilijk genoeg om afscheid te moeten nemen, mettertijd. En dan ook met twee pakken leuren? Mij niet gezien.

Albert, 10-11-2025.