Verslagen en vrij proza

Kerstconcert, 16 december 2023, Oostelbeers.

Symbool

Mijn Jacqueline, eerder visueel dan auditief ingesteld, meende te hebben gezien dat Maarten een gloednieuw costuum droeg; ik had het niet opgemerkt maar ik kon daar wel de symboliek wel van inzien. Een oud programma waar we dankzij de weergoden twee seizoenen aan hadden moeten werken, kwam nu eindelijk, als een nieuw begin bij voorjaarsachtige temperaturen, ten uitvoering. Het leek wel pasen en met pasen zagen wij er thuis ook altijd op zijn paasbest uit. (Later bleek dat het pak toch niet nieuw was, maar het had gekund en dus had ik alvast een geschikt begin voor mijn verhaal.)
De zaal was behoorlijk bezet met een gretig publiek. Twee van onze dames die door ziekte en ongemak een tijdje verstek heb moeten laten gaan, zaten ook met spanning te wachten. En een derde pechvogel kon niet meezingen omdat ze corona opgelopen had. We hopen dat ze gauw weer helemaal aan onze kant komen staan.
De plaats van handeling was De Kerk in Oostelbeers, die na onttrekking aan de eredienst zoals het kerkenpensioen heet, als gemeenschaps- en muziekhuis in gebruik is. Voor ons kerstconcert is het juist zo geschikt omdat er nog altijd een kerstelijke en sacrale sfeer hangt. Die stemming werd nog eens versterkt door de twee minuten dat iedereen in een haast pijnlijke, doodse stilte, als in een symbolische mini-advent, zat te wachten tot het precies acht uur was.

De kerk met zijn niet al te grote ruimte bleek een prima akoestiek te hebben. Boven achter een scherm was nog het oksaal te zien, het verhoog dat we vroeger de zangzolder noemden. Daar nam René, onze trompettist – wat is een kerstconcert zonder trompet – plaats om als een triomfantelijke trompetengel vanuit de kerstboomtop het zingende volk te begeleiden bij de tekst: ‘Gij komt van alzoo hóge, van alzoo veer’. Als je zo hoog staat heb je meer echt van spreken, vind ik. En dat was te horen.
Ook de koorheren stonden een treetje hoger, om vandaaruit minstens gelijke tred te kunnen houden met het volume van het grote damescontingent. Akoestisch wel te verstaan, enkel akoestisch.
Daarvóór zat het begeleidingsorkest: de organist Eelco en het kwintet Marijke, Simone, Machiel, Gudrun en Ruud. Als je dat stel ziet zitten kun je gerust zijn op de goede afloop.

De kerstliederen, Frans Duits, Engels, Latijn en Nederlands, die in de zomer bij de repetities zo vreemd en ongemakkelijk klonken, werden door de ambiance en de tijd van het jaar ineens stemmige en geliefde melodieën. Het was een mooi concert, met een gevarieerd  programma.
Dat het ook goed werd uitgevoerd hoorde ik natuurlijk pas naderhand want achter een paar rijen zangers en muzikanten die allemaal richting publiek zingen en spelen, krijg je maar een gebrekkige indruk van het niveau dat je als koor produceert. Alleen als het fout gaat, merk je dat onmiddellijk, maar dat was vandaag niet het geval.

O, u dacht van wel? Toen de inzet van het eerste Engelse lied herhaald werd, bedoelt u? Nee, dat was geen fout. Dat was een doordachte actie van de dirigent om symbolisch te laten zien hoe krachtig en gedecideerd het koor ook grote tegenvallers zoals corona en ijzel weet te pareren.

Sorry dat u het anders ervaren hebt. Maar ik ben heel gevoelig. Voor symboliek.

Albert, 17 december 2023.